وقایع ظهور امام زمان(عج)

پرسش:
اولین کسی که با امام زمان(عج) بیعت می کند چه کسی است؟
پاسخ:
مطابق روایات ،اولین کسی که با امام زمان علیه السلام بیعت می کند جبرئیل امین است و پس از او سیصد و سیزده تن از یاران خاص ایشان با امام علیه السلام بیعت می کنند .
امام باقر علیه السلام فرمود ؛
« جبرئیل ، نخستین کسى است که با قائم بیعت مى‏ کند و سپس سیصد و سیزده نفر با او بیعت مى‏ کنند»
بحار الانوار ج 52 ص 315
در نقل دیگری امام صادق علیه السلام فرمود ؛
« خداوند عزّ و جلّ جبرئیل را مى‏ فرستد تا نزد قائم آمده و سؤال کند، به او مى‏ گوید به چه چیزى دعوت مى ‏کنى ، قائم او را از ماهیت دعوت خبر مى‏ دهد. جبرئیل مى ‏گوید پس من اوّل کسى هستم که با تو بیعت مى‏ کنم.
آن‏گاه مى ‏گوید کف دستت را بده، و آن را بر دست خود مسح مى‏ کند ... »
احتجاج ص 431

تبریک عید مبعث

امروز قلب عالم و آدم حرای توست
این کوه نور شاهد حرف خدای توست
مکه دگر برای بزرگیت کوچک است
فریاد کن رسول که دنیا برای توست
عید مبعث نبی مکرم اسلام (ص) مبارک باد.
------------------------------
امشب که شب مبعث احمد باشد
مشمول همه عطای سرمد باشد

یا رب چه شود طلوع صبح فردا
صبح فرج آل محمد باشد .
-------------------------------
ماه فرو ماند از جمال محمّد
سرو نباشد به اعتدال محمّد
قدر فلک را کمال و منزلتی نیست
در نظر قدر با کمال محمّد
بعثت پیامبر مهربانی حضرت محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله مبارک

دلیل مشورت پیامبر(ص) و امام علی(ع)

پرسش: چرا پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع) با وجود بی‌نیازی از مشورت، با دیگران ‌مشورت می‌کردند؟
پاسخ:
پیغمبر(ص) هم مشورت می‌کرد، علی(ع) هم مشورت می‌کرد. آنها نیازی به مشورت نداشتند ولی مشورت می‌کردند برای اینکه اولاً دیگران یاد بگیرند.
ثانیاً مشورت کردن شخصیت دادن به همراهان و پیروان است. آن رهبری که مشورت نکرده تصمیم ‌می‌گیرد ولو صددرصد هم یقین داشته باشد، اتباع او چه حس می‌کنند؟ می‌گویند پس معلوم می‌شود ما حکم ابزار را داریم، ابزاری بی‌روح و بی‌جان. ولی وقتی خود آنها را در جریان گذاشتید، روشن کردید و در تصمیم شریک نمودید، احساس شخصیت می‌کنند و در نتیجه بهتر پیروی می‌کنند.
«وَ شاوِرْهُمْ فِی الْامْرِ فَاذا عَزَمْتَ فَتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ.» ای پیغمبر! ولی کار مشورتت به آنجا نکشد که مثل آدم‌های دودل باشی؛ قبل از اینکه تصمیم بگیری مشورت کن، ولی رهبر همین قدر که تصمیم گرفت تصمیمش باید قاطع باشد. بعد از تصمیم یکی می‌گوید: اگر این‌جور کنیم چطور است؟ دیگری می‌گوید: آن جور کنیم چطور است؟ باید گفت: نه، دیگر تصمیم گرفتیم و کار تمام شد. قبل از تصمیم مشورت، بعد از تصمیم قاطعیت.

استاد مطهری، سیری در سیره نبوی، ص۲۱۳

توکل به خدا کلید حل مشکلات...

امام على علیه السّلام:

مَنْ تَوکَّلَ عَلَى اللّه ذَلَّتْ لَهُ الصِّعابُ وَ تَسَهَّلَتْ عَلَیْهِ الأَسْبابِ؛
هر کس به خدا توکل کند،دشوارى ها براى او آسان مى شود و اسباب برایش فراهم مى گردد.

داستان حضرت ابراهیم علیه السلام و توکلش به خداوند:

امام علی(ع) درحکومت و توجه به یتیمان

امام علی(علیه السلام)  در حکومت وتوجه به یتیمان؛

️روزی حضرت علی علیه السلام مشاهده نمود زنی مشک آبی به دوش گرفته و می رود. مشک آب را از او گرفت و به مقصد رساند؛ ضمنا از وضع او پرسش نمود.
زن گفت: علی بن ابی طالب همسرم را به ماموریت فرستاد و او کشته شد و حال چند کودک یتیم برایم مانده و قدرت اداره زندگی آنان را ندارم. احتیاج وادارم کرده که برای مردم خدمتکاری کنم.
علی علیه السلام برگشت و آن شب را با ناراحتی گذراند.
صبح زنبیل طعامی با خود برداشت و به طرف خانه زن روان شد. بین راه، کسانی از علی علیه السلام درخواست می کردند زنبیل را بدهید ما حمل کنیم.
حضرت می فرمود: روز قیامت اعمال مرا چه کسی به دوش می گیرد؟
به خانه آن زن رسید و در زد.
زن پرسید: کیست؟
حضرت جواب دادند: کسی که دیروز تو را کمک کرد و مشک آب را به خانه تو رساند، برای کودکانت طعامی آورده، در را باز کن!
زن در را باز کرد و گفت: خداوند از تو راضی شود و بین من و علی بن ابی طالب خودش حکم کند.
حضرت وارد شد، به زن فرمود: نان می پزی یا از کودکانت نگهداری می کنی؟
زن گفت: من در پختن نان تواناترم، شما کودکان مرا نگهدار!
زن آرد را خمیر نمود.
علی علیه السلام گوشتی را که همراه آورده بود کباب می کرد و با خرما به دهان بچه ها می گذاشت.
با مهر و محبت پدرانه ای لقمه بر دهان کودکان می گذاشت و هر بار می فرمود: فرزندم! علی را حلال کن! اگر در کار شما کوتاهی کرده است.
خمیر که حاضر شد، علی علیه السلام تنور را روشن کرد. در این حال، صورت خویش را به آتش تنور نزدیک می کرد و می فرمود:
ای علی! بچش طعم آتش را! این جزای آن کسی است که از وضع یتیم ها و بیوه زنان بی خبر باشد.
اتفاقا زنی که علی علیه السلام را می شناخت به آن منزل وارد شد.
‼️به محض اینکه حضرت را دید، با عجله خود را به زن صاحب خانه رساند و گفت: وای بر تو! این پیشوای مسلمین و زمامدار کشور، علی بن ابی طالب علیه السلام است.
زن که از گفتار خود شرمنده بود با شتاب زدگی گفت: یا امیر المؤمنین! از شما خجالت می کشم، مرا ببخش!
حضرت فرمود: از اینکه در کار تو و کودکانت کوتاهی شده است، من از تو شرمنده ام!
هر اندازه که به امام علی علیه السلام‌ ارادت دارید ارسال کنید.
منبع:
(بحار جلد۴۱ صفحه۵۲)

دنیا در کلام امام علی (ع)

توصیف فوق العاده دنیا از زبان امام علی (ع)
بیشترین ضربه هارا خوبترین آدمها میخورند ؛ برای خوبی هایتان حد تعیین کنید و هر کس را به اندازه لیاقتش بها دهید نه به اندازه مرامتان‌زندگی کردن با مردم این دنیا همچون دویدن در گله اسب است !
تا میتازی با تو میتازند ؛ زمین که خوردی ؛
آنهایی که جلوتر بودند ؛ هرگز برای تو به عقب باز نمیگردند ! و آنهایی که عقب بودند ؛ به داغ روزهایی که میتاختی تو را لگد مال خواهند کرد !
در عجبم از مردمی که بدنبال دنیایی هستند که روز به روز از آن دورتر میشوند ؛ و غافلند از آخرتی که روز به روز به آن نزدیکتر میشوند
‌نهج البلاغه ص۵۶خ۴۳

شیعه حقیقی از نظر حضرت فاطمه زهرا(ع)...

حضرت فاطمه(سلام الله علیها):

اگر به آنچه تو را به آن فرمان مى‌دهیم؛

عمل کنى واز آنچه برحذرداریم دورى کنى؛

از شیعیان مایى والاّ هرگز.

بحارالأنوار،ج۶۸،ص۱۵۵

عکس رهبر در اولین شب فاطمیه۹۶

صبر ایوب..

صبرایوب

ایوب(ع) پیامبر خدا مردی مالدار و ثروتمند بود و فرزندان بسیاری داشت و بدنش سالم و پرقدرت بود. خداوند سبحان خواست او را امتحان کند و او را با سختی‌ها بیازماید. این شد که همه اموالش را از بین برد و خانواده‌اش را از او دور کرد. فرزندانش از دنیا رفتند و بدنش دچار بیماری‌های بسیار شد و یاران و برادرانش از او دور شدند. ایوب در برابر کوه بلایا و مشکلات با صبر و خرسندی ایستاد و پروردگارش را شکر و سپاس گفت. او هنگام از دست دادن فرزندان و دارایی‌اش می‌گفت: «الحمدالله ... الحمدالله...»

آزادی وتمدن یا بی اخلاقی...!!

پرسش:
چرا استعمار به دنبال فاسد کردن اخلاق مردم است؟
پاسخ:
تا وقتی که مردم جاهل بودند، برنامه فاسد کردن انسان‌ها از نظر اخلاق چندان برای استعمار مطرح نبود، نیازی به آن نبود. ولی از روزی که دیدند آگاهی تدریجا دارد پیدا می‏‌شود، نمی‌‏شود جلو آگاهی را گرفت و مردم را برای همیشه در بی‏‌خبری گذاشت، گفتند حالا وقت این است که آن بال دیگر را از مردم بگیریم و آن، بال اخلاق، بال پاکی و طهارت است.
اینجا بود که به مسئله اشاعه انواع فساد اخلاق‏‌ها به عنوان یک مخدّر و یک امر تخدیر کننده پرداختند. ولی این مسئله را به این نام نمی‏‌گفتند، همان را هم به نام تمدن، پیشرفت و آزادی می‏‌گفتند. به نام تمدن و پیشرفت و آزادی و از راه فساد اخلاق، بی‏‌حسی ایجاد می‏‌کردند.
انسان اگر عالم و آگاه هم بشود، وقتی که خُلق و روحیه‏‌اش فاسد شد، نه تنها آن آگاهی به سود خود و جامعه‌‏اش نیست، بلکه همان آگاهی بیشتر به زیان جامعه‌‏اش تمام می‌‏گردد، می‌‏شود: «چون دزدی با چراغ آید گزیده‌‏تر برد کالا». تا روزی که دزد نبود چراغ نداشت، از روزی که چراغ پیدا کرد دزدش کردند که از آن چراغ به نفع دزدی استفاده کند. این برنامه‌‏ای بود که اشخاص آگاه متوجه آن بودند.
استاد مطهری، آیندۀ انقلاب اسلامی ایران، ص۲۱۴